روزگاری را تجربه میکنم که ؛ دنیای مجازی جزیی از زندگی اجتماعی و حتی نقشی قالب در روابط خانوادگی ام دارد .
حالا دیگر دوستان و اقوام کمتر از همدیگر سراغی می گیرند . حتی امورات کاری و اداری و قضایی باید از طریق اینترنت پیگیری و کارسازی شود . اینترنت .جزیی از سبد هزینه های خانواده من است . خوب ، دخترم قبل از کرونا هیچ آشنایی با اینترنت نداشت ، نفرین بر کرونا که همه اهداف و برنامه هایم را نقش برآب کرد ، سه سال زندگی و تحصیل آنلاین و مجازی ؛ نتیجه ای جز ضعف در بنیه علمی دانش آموز ، خطر تنبلی و راحت طلبی به تهدید جدی تبدیل شد ؛ پس تمام تلاش خود را صرف خنثی سازی این تهاجم فرهنگی که ممکن بود در عدم حضوررلحظه لحظه های حضور در مجازی او پدید بیاید نمودم ، شکر خدا که امروز مدیرمدرسه اش کمال رضایت خود را از سطح علمی و تربیتی دختر عزیز و مهربانم داشت . ....وظیفه اصلی که امروز بر عهده پدران و مادران است اول آگاه نمودن فرزندان است و دوم اجازه به آنها برای فعالیت اجتماعی با کنترل نا محسوس و هدایت ضمنی فرزند به سوی رشد و کمال .... به امید سرافرازی و موفقیت همه بچه های ایران عزیز...
